Fragmenty książki
1. Wstęp
Celem książki jest zaproponowanie frameworku (ramy/reguły myślenia) służącego do budowania struktur tworzonych przez umysł oraz do analizy działania umysłu. Definiuję w niej memy i proces, w ramach którego funkcjonują, poruszając na tej podstawie szereg zagadnień. Wiele gałęzi jest tylko zaznaczonych lub powierzchownie rozpatrzonych - ich rozwinięcie leży poza zakresem tej pozycji.
Książka zakłada u odbiorcy pewien poziom rozumienia omawianych zagadnień, umiejętność abstrakcyjnego myślenia, tworzenia modeli i podążania ich regułami. Czyli - umiejętności zbliżonych do tych wykorzystywanych np. przy nauce zasad dowolnej gry planszowej.
Staram się definiować używane przeze mnie terminy. Jeżeli tego nie robię, to znaczy, że bazuję na ich powszechnie przyjętym znaczeniu, np. w takich terminach jak zbiór, qualia, ewolucja, sieć neuronowa itp. Można je znaleźć w Wikipedii.
Często odnoszę się do obserwowanych, przedstawionych lub opisanych zachowań różnych kręgowców - pozostawiam je do samodzielnego znalezienia na kanale Youtube. Gdy w przykładach używam terminu “kolega”, to mam na myśli różne osoby każdej płci.
1.1 Założenia
Istnieje środowisko (rzeczywistość), które składa się ze wzorów. Istnieje stan wzorów oraz zmiany stanu wzorów. Upływanie czasu polega na zmianie wzorów. Procesy są to wzory występujące w zmianach wzorów, np. trwanie w czasie (persystencja) lub ruch, rozumiany jako zmiana pozycji.
Wzór to stan wejścia, rozpoznawalny np. przez sieć neuronową.
W środowisku występują jednostki - składają się z aktora (organizm, robot itp.) i kontrolera (umysł, oprogramowanie itp.). Zachowanie jednostki jest wynikiem działania kontrolera. Dla przykładu - to, co jednostka mówi, jest wynikiem sposobu myślenia/działania umysłu.
Powyższe elementy to zestaw klocków potrzebnych do zbudowania całej reszty. Rzeczywistość pełni funkcję zbioru. Wzór to z kolei termin na rozpoznawalne cokolwiek, np.: krawędź, stuk, patyk, kolor czerwony, swędzenie, chodzenie, przyjaźń, cel, przestrzeń.
W dalszej części najczęściej będę używał określeń jednostka, umysł i organizm, dla bardziej ‘naturalnego’ wydźwięku tych terminów.
1.2 Metoda
Przyjęte metody:
Behawiorystyczna obserwacja jednostki. Umysł jednostki jest czarnym pudełkiem, do którego nie możemy zajrzeć, możemy natomiast projektować mechanizm, który będzie działał analogicznie.
Introwersyjna obserwacja własnego sposobu myślenia. W chwili, gdy prowadzę dany proces myślowy (tok myśli), ciężko mi jest go obserwować i analizować. Pamiętam natomiast, przynajmniej częściowo, jak przebiegał oraz mogę go odtworzyć i prześledzić.
Połączenie powyższych, czyli próba “wczucia się” w inną jednostkę. Polega na konstruowaniu mechanizmu o danym zachowaniu i przeniesieniu introwersji na jego perspektywę.
[...]