Fragmenty książki
6.2 Rzeczywistość
Jest to zbiór memów odzwierciedlających środowisko.
Terminów rzeczywistość i środowisko używam z potrzeby rozróżnienia dwóch zjawisk: zewnętrznego źródła sygnałów dostępnych zmysłami, czyli bliżej nieokreślone “środowisko”, oraz bytu zbioru “rzeczywistość” w relacji ze strukturą memów. W tym ujęciu do środowiska mamy dostęp tylko za pomocą rzeczywistości.
Rzeczywistość tworzy symulator. Można go uruchamiać i obserwować, np. w celu planowania działań i przewidywania przyszłości. Jest w nim umieszczone wszystko, co wiemy o świecie, z czego świat się składa i jak działa oraz jakie ma zależności przyczynowo-skutkowe. W pewnych obszarach jest bardziej rozbudowany, w innych mniej. W niektórych sprawach zwykle zgadzamy się z innymi, np. trwanie w czasie przedmiotów (persystencja), a w innych mamy rozbieżne wyobrażenia - np. skutki uboczne szczepionki.
Rzeczywistość powstaje głównie na postawie sygnałów płynących ze zmysłów, a także - z qualiów generowanych przez obszar nieświadomy. Tworzenie tych memów to poznanie - temat obszerny, lecz wykraczający poza tematykę tego opracowania.
Dla jednostki zewnętrznie myślącej rzeczywistość i środowisko to jedno i to samo. Jest świat, nie ma symulatora. To co ona wie, jest stanem świata, a nie wynikiem działania jej memów. Gdy w jej symulatorze czegoś nie ma, może być to równoważne nieistnieniu tego w środowisku. Dodatkowo, czym mniejszy jest zbiór bytów opisujących dane zjawisko, tym większe jest poczucie zrozumienia zagadnienia, co prawdopodobnie stoi za efektem Dunninga–Krugera.
Dla jednostki wewnętrznie myślącej istnieje symulator mniej lub bardziej skutecznie odwzorowujący środowisko. Jednostka taka nie ma problemu z rozróżnieniem rzeczywistości od środowiska, a co za tym idzie - jest sprawna w przełączaniu się między różnymi frameworkami (rzeczywistościami), co pozwala jej spoglądać na sytuacje w środowisku z różnych perspektyw.